Good Bye Boston 2018
เป็นหน้าที่ของคุณจิณณ์ที่ต้องมานั่งพับผ้าพับผ่อนท่ามกลางกระเป๋าใบโต 4 ใบ ในจำนวนนั้นมีสองใบที่เป็นของเขา ส่วนที่เหลือเป็นของเจ้าคนที่นอนเล่นเกมอยู่บนเตียง ไอติมพับผ้าไว้ให้จินแล้ว แต่แค่ขอพักเหนื่อยแป้ปเดียวมาประมาณหนึ่งชั่วโมงเห็นจะได้
สองเดือนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมายมันยิ่งช่วยทำให้ยืนยันว่าจากนี้จิณณ์คงไม่ไปหลงใครได้อีก ปฏิญาณตัวตรงว่าหุ้นในเครือจิรันภิรัตน์ที่มีหลังจากแต่งงานแล้วจะโอนให้คุณชายจามิณที่เอาแต่ฟึดฟัดกับเกมมือถือกันคนละครึ่ง ครึ่งนึงของจิณณ์ อีกครึ่งนึงของจามิณ แล้วถ้าอยากได้อะไรก็จะหามาให้ ถ้าไอติมอยากได้พระจันทร์ก็จะไปหาซื้อให้ที่นาซ่า ถ้าอยากได้มหาสมุทรจิณณ์ก็จะไปกวาดหามาให้ แต่ขอแค่อยู่ด้วยกันตรงนี้เหมือนตอนนี้ตลอดไปก็พอแล้ว
“ไอติมครับ จินรบกวนไปหยิบเสื้อผ้าของไอติมในตู้ออกมาให้หน่อยครับ” คราวนี้คุณจิณณ์เองที่ขี้เกียจเพราะยังมีเสื้อผ้ากองอยู่ที่ตักหลายตัว "นะครับ"
“...”
“ไอติม”
“...”
“ถ้ายังไม่ไปเดี๋ยวจินจะตีจริงๆ ซักทีนะ” มองดูคนฟึดฟัดที่ไม่รู้หัวร้อนกับเกมหรือเขากันแน่หยัดตัวลุกขึ้นไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วกวาดเอาทุกอย่างที่อยู่ในตู้โยนให้จินที่นั่งรออยู่ที่พื้น ไอคนขี้ดุ ชอบขู่ —ไอติมไม่กลัวหรอก ถึงจินไม่เคยตีจริงๆเลยสักครั้งเดียว แค่ทำท่าจะตีแค่นั้นแหละ
“เรื่องดื้อนี่ไม่มีใครเกิน”
“มึงจะทำแมะ”
“ไอติม เดี๋ยวเถอะ”
เจ้าตัวแสบโดนจินชี้หน้า จินแสร้งทำหน้าดุ “ไม่กลัวหรอก จินไม่เคยตี!!”
“ได้ จะตีจริงๆ แล้ว มานี่เลย”
“ไม่ตีครับ!!”
ว่าแล้วก็ลุกแล้วกระโดดข้ามกระเป๋าสองใบไปเล่นวิ่งไล่จับกับตัวแสบที่กระโดดปีนเตียงปีนโซฟาเป็นม้าดีดกะโหลก ตัวเล็กละยังจะวิ่งเร็ว ถ้ากลับไปไทยแล้วคงไม่ได้เห็นจามิณแบบนี้ทุกวันแน่ๆ แค่คิดแล้วก็เสียดาย—ไม่ทันไรคุณจามิณก็กระโดดไม่พ้นขอบเตียง สะดุดล้มจนหน้าคว่ำ รีบคลานหนีทั้งเสียงหัวเราะ หนีไม่ทันคุณจิณณ์ที่รีบเอื้อมไปจับข้อเท้าแล้วลากมานอน กักขังไว้ใต้ร่าง ซึ่งยังไม่ทันจะทำอะไรคนเก่งก็หน้าบู้ ไหนบอกไม่กลัว แล้วหน้าบู้ทำไม
“อย่าตีไอติมครับ”
“ไหนบอกไม่กลัว”
“กลัว”
“เคยโดนตีแล้วเหรอถึงกลัว”
“ไม่เคย แต่ไม่ตีหรอก”
ใช่—เพราะตีไม่ลงซักกะที จะตีทีไรก็อ้อนไม่หยุด นี่แหละคือท่าไม้ตายของคุณจามิณ แล้วจุดจบก็อยู่ที่ทนไม่ไหวลงไปฟัดจนแก้มช้ำ “ชอบให้ฟัดก็บอก จะฟัดให้ช้ำเลย กลับไปไม่ได้ทำแล้วนะ”
“ดี จะได้คิดถึงไอติม 5555555555”
ใช่—จินต้องคิดถึงแน่ๆ ถึงจะเห็นหน้ากันทุกวันที่โรงเรียนก็ตามที ก้มลงฟัดหอมที่แก้มซ้ายทีขวาทีละกลับมาซ้ายอีกทีแล้วก็ขวาอีกที ฟังจามิณบ่นจั๊กจี้ๆๆๆๆ เลยกลัวจะมีคนหัวใจเต้นแรง แล้วบ่นหายใจไม่ออก ยอมละออกมาให้พักหายใจ
“กลับไปต้องคิดถึงแน่เลย”
กลับไปต้องคิดถึงแน่เลย คุณจามิณจอมทะเล้นทำเป็นพูดล้อเลียน “เดี๋ยวจะโดนเลย จินคิดถึงจริงๆ นะครับ”
“ไอติมก็คิดถึงบอสตัน เทอมหน้ามาอีกได้มั้ย”
“แล้วจินอ่ะ ไม่คิดถึงเหรอครับ”
“ม่ายคิดถึง" ไอติมส่ายหน้า น่ารักอีกแล้ว “คิดถึงจินที่บอสตันดีกว่า พาไอติมมาอีกนะครับ”
ขี้อ้อน จิณณ์จะตายอีกแล้ว
“ได้เลยครับ จะมาเมื่อไหร่ก็บอกจินเลย เดี๋ยวจินจะพามาเอง”
“รวยเหรอรวยเหรอ”
“มากๆ เลี้ยงคอนเน่ได้ทั้งประเทศเลย กินให้ผมร่วงด้วยกันทั้งคู่นี่แหละ”
“ดี ไอติมยังไม่เคยเห็นจินโกนหัว”
“หล่อกว่าคนแถวนี้แน่นอน”
“ขี้มั่ว”
“ขี้มั่ว” จิณณ์ล้อเลียนตัวแสบ ตอนพูดว่าขี้มั่วละน่ารัก เหมือนจะเอาชนะเขาให้ได้ 555
“ขี้มั่ว”
“ขี้มั่ว”
“ขี้มั่ว!!”
“ฮ่า น่ารักครับ น่ารักที่สุดเลย” คุณจิณณ์ก้มลงไปจุ๊บจมูก “ต้องคิดถึงมากแน่เลย”
“คิดถึงก็มารับ แม่ติมชอบจินจะตาย”
“รับเป็นลูกเขยเลยได้มั้ย”
“ถามแม่สิ”
“ถามคุณพ่อเลยดีกว่า จินคุยกับคุณพ่อเกือบทุกวัน รายงานพฤติกรรมว่าดื้อขนาดไหน”
“จินฟ้องพ่อเหรอ”
“ฟ้อง”
“อย่าฟ้อง”
“ไม่ให้ฟ้องต้องทำไงครับ” จินยิ้มแล้วทิ้งตัวลงข้างๆ “จินเมื่อยจังเลย”
ไม่ให้ฟ้องแล้วต้องทำไง ไม่ต้องบอกก็รู้เพราะจามิณเลือกจะพลิกตัวลงแล้วตั้งใจจะจุ๊บ
—แล้วก็จุ๊บแล้ว
“อีกที”
—แล้วก็จุ๊บอีก
“ไม่พอเลยยย จุ๊บแบบนี้ไม่พอกินหรอก จุ๊บแบบนี้สิเวลาจุ๊บอ่ะ”
แล้วก็กลายมาเป็นคุณจามิณที่ถูกจับพลิกตัวมานอน ปล่อยให้คนเจ้าเล่ห์ดูดกลืนริมฝีปากอิ่ม จุ๊บแบบนี้มันไม่ใช่จุ๊บแล้ว จินคนขี้มั่วไล้ชิมจนหนำใจ ก่อนจะส่งเสียง—อือ เป็นอันรู้กันว่าขั้นตอนที่ 1 กำลังจะเริ่มต้น ปากอ้ารับลิ้นที่ชอบรุกล้ำเข้ามาหยอกล้อ ก่อนจะผลัดกันนัวริมฝีปากกันเอร็ดอร่อยจนหยุดไม่ได้ พลิกสลับตำแหน่งตามถนัดใครถนัดมันอยู่พักใหญ่ ขั้นตอนที่ 2 ก็คงหนีไม่พ้นมือที่ซุกซนและลูบไล้อยู่ตรงสาบกระดุมของคนที่ไม่เคยทันจินเลยอย่างคุณจามิณ
“ถอดได้มั้ยครับ”
“อื้อ”
แล้วเจ้าตัวแสบก็ลุกขึ้นจัดการถอดมันเองต่อหน้าต่อตาเสือ คุณจามิณตั้งใจปลดกระดุมตัวเองออกทีละเม็ดจนหมด ก่อนจะปล่อยมันลงไปบนเตียง พุ่งเข้าไปกอดคอจูบต่อจากเมื่อกี้ไม่ให้เสียจังหวะ
ใช่ว่ามันไม่เคยมาถึงขั้นที่ 2 เมื่อไหร่ —จิณณ์ปลดกระดุมเสื้อตัวเองให้เหลือแค่เพียงเนื้อแน่นเฉกเช่นเดียวกันกับไอติมแล้วทิ้งมันไปตรงไหนไม่หันไปมองให้เสียจังหวะจูบ ลูบไล้ทั่งทั้งแผ่นหลังก่อนจะพาไอติมให้มาแนบเนื้อ เราทั้งคู่กำลังจะไปขั้นตอนที่ 3 เมื่อมือที่ว่างของคนที่ขึ้นชื่อว่าเสือสอดมันไปที่ช่วงเอวกางเกงที่เหลืออยู่ เข้าบีบเค้นเนื้อแน่นพร้อมย้ายใบหน้ามาแพร่จูบที่ซอกคอขาว ใต้คาง ตำแหน่งลูกกระเดือก อีกคนเงยหน้าขึ้นสุด ได้ยินเสียงอือครางหลุดออกมาอีกครา
จิณณ์ไม่รอช้าขออนุญาตก้าวไปอีกขั้นตอน
“ถอดมันให้หมดเลยได้มั้ยครับ”
“ครับ”
ถ้าอ้างอิงจากทุกครั้งจินก็คงจะหยุดอยู่แค่ขั้นตอนที่ 3 นั่นคือการผลัดกันช่วยกันและกัน นั่นเป็นเรื่องปกติหลังจากเราย้ายมาอยู่ด้วยกันที่บอสตันและเปลี่ยนสถานะเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ เราช่วยกันและกันบ่อยมากกว่า 5 ครั้ง ถือว่าเยอะแล้วสำหรับไอติมที่ไม่ค่อยทำเรื่องอย่างว่า แถมแต่ละครั้งมันใช่ว่าจะเคยเสร็จทีเดียวเสียเมื่อไหร่ เค้นกันเอาออกจนหมดแรงเลยก็มี ถ้าจำตอนวันเกิดเจคอปได้ วันนั้นเขาเสร็จกันไปคนละสอง
ไอติมละตัวเองออกมาปลดกระดุมกางเกงตัวเอง พร้อมจินที่ปลดของตัวเองเหมือนกัน ถอดมันพร้อมกันจนเห็นของกันและกันชัดเจน ก่อนจะเริ่มขั้นตอนที่ 3—
แต่ก่อนจะเอะใจที่มันไม่เหมือนเคย เมื่อจินดันไหล่ให้ไอติมคนเก่งนอนลงก่อนจะทาบทับลงมา แล้วเราก็จูบกันอีกครั้ง หยอกล้อกันอีกครั้งก่อนจะเริ่ม —ขั้นตอนที่ 4 อย่างรวดเร็ว
ริมฝีปากนุ่มพรมจูบและค่อยๆ ไล้ลงตั้งแต่ปลายคาง ลำคอ ผ่านตำแหน่งกระเดือก จนกลางหน้าอกโดยที่ไม่แวะจุดสัมผัสทั้งสองข้าง ไม่ลืมไล้มือลงมาด้วยช้าๆ จนพาสยิว จินพาตัวเองเคลื่อนต่ำลง พรมจูบตามแนวยาวจนมันเลยมาเกือบเข้าใกล้สะดือ แวะจุ๊บที่สะดือพอให้โหวงในไส้ แล้วเลยสะดือลงมา ต่ำลง ต่ำลง และต่ำลง จนใบหน้าข้างแก้มของคุณจิณณ์สัมผัสกับส่วนนั้นของคุณจามิณที่เริ่มตั้งชูเป็นรูปเป็นร่าง พาเกิดความรู้สึกเสียวซ่านกว่าครั้งไหน เกร็งหน้าท้องจนแข็งตึง
ไอติมคิดว่าจิณณ์ไม่น่าจะเคยเห็นของเขาในระยะประชิด แบบนี้มันก็ชักจะพาให้เขินอาย รีบยกมือปิด ปล่อยให้อีกคนค่อยๆ เม้มจูบที่ขาด้านใน ละเมียดชิมอะไรแถวนั้นไอติมก็ไม่รู้ สยิวไปหมด หายใจก็ติดขัด ไล่เข้ามาจนถึงที่หมายของขั้นตอนที่ 4 สักที
“ให้จินทำให้นะครับ”
พร้อมจับข้อมือที่เคยปิดให้ออกไปจนเห็นมันในระยะประชิด แกล้งมองให้ไอติมเขินเล่น มือข้างที่ถูกยกออกก็ไม่ย้ายไปไหน สอดมือให้ประสานกันไว้ ส่วนตรงนี้แค่ข้างเดียวก็น่าจะพอ แค่ใช้มันจับเพื่อให้ตั้งมั่นก่อนจะลงเม้มไปตั้งแต่ปลายแล้วดูดมันด้วยความหมั่นเขี้ยวจนมือที่ประสานกันไว้ถูกบีบแน่นจากคนด้านบน
“อ...อื้อ”
เสียงมันหวานกว่าตอนทำขั้นตอนที่ 3 เป็นไหนๆ ยิ่งตอนที่ดูดและเน้นเล่นอยู่ตรงส่วนปลายหัว ร้องครางด้วยความเสียวซ่านจนสะโพกยกย้อนสวนเข้ามาด้านในไม่ได้ตั้งตัว ยังไม่ทันไรก็ถูกห้ามไว้ไม่ให้ทำต่อ
“พอแล้ว ... พอแล้วครับ มันสกปรก” จริงๆ เสียวจะแย่ เสียวจนคุณจามิณจะตายอยู่แล้ว
“ไม่เป็นไรครับ”
ไอติมไม่ได้เตรียมตัวมาสำหรับขั้นตอนที่ 4 ถึงแม้ว่าจะเคยทำใจว่าสักวันมันต้องมีแต่คงไม่ใช่เร็วๆ นี้ แต่เร็วๆ นี้ดันมาถึงเร็วกว่าที่คิด
และดีไม่ดี วันนี้คงเลยไปขั้นตอนที่ 5 —เมื่อจินเริ่มจะใช้ปากกับน้องชายเขาอีกครั้ง ก่อนจะทิ้งมันไว้ลำพังแล้วแยกขาคุณจามิณออก
“ไอติม”
“...”
“จิน”
“...”
“สัญญาจะไม่ไปไหนเลย” เขาพร่ำขอที่หู หอบหายใจแรงด้วยอารมณ์
"ไม่ให้ไป"
"แล้ว...ชอบที่นี่มั้ย"
"อ...อื้อ ชอบ" ไอติมผ่อนลมหายใจ "ชอบมาก..ครั"
ชอบมากเลยแหละ ยิ่งถ้าอยู่กับจินด้วยแบบนี้จะยิ่งชอบมากๆ
จินจูบเม้มที่ใบหู กระซิบด้วยเสียงกระเซ่าให้ดังฟังชัด “งั้นจิน...จินขอสร้างความทรงจำครั้งแรกกับไอติมที่นี่ ตรงนี้..ได้มั้ยครับ”
เหมือนไอติมก็ไม่มีสติสตางค์พอจะตอบ เมื่อเสือเริ่มวนนิ้วกลางอยู่ที่ช่องทางด้านหลังตรงนี้เหมือนรอเหยื่อตอบตกลง หอบหายใจแรงเพราะอารมณ์ไม่แพ้กัน
วันนี้มันมาถึงเร็ว—ไอติมเพียงแค่ฉุกคิดขึ้นมากระทันหัน
“นะครับ”
“...”
“จินรักไอติมครับ”
“อ..อือ”
“ได้มั้ยครับ”
“..”
“ได้มั้ย”
แต่จริงเขาพร้อมตั้งแต่เราเริ่มมีความรู้สึกลึกซึ้ง ช่วงที่เราสองคนมองเห็นกันและกันได้ชัดโดยไม่มีอะไรปิดกั้น
“ครับ...ได้”
“ขอบคุณครับคนดี”
ก่อนจะก้มลงไปจุ๊บที่หน้าผากแล้วละตัวไปหาของสำคัญอย่างรู้งาน เจลหล่อลื่นที่เคยซื้อเอาไว้มาทาเล่นกันกับไอติม จริงๆ ก็ไม่คิดจะได้ใช้หรอกวันนี้ ไม่ได้ตั้งใจแต่วันนี้มันพาไปจริงๆ ตั้งแต่ไอติมที่น่ารักมาตั้งนานแล้ว จินเดินกลับมาพร้อมเจลหล่อลื่น บีบมันลงที่ปลายนิ้วก่อนจะโน้มลงไปจูบอีกครั้งให้ผ่อนคลาย
จิณณ์เคยลองอ่านมาก่อนเล่นๆ ว่าครั้งแรกมันน่าจะเจ็บเอาสองสามวัน เขาสงสารไอติมจนจะยอมไม่ทำอะไรให้บาดเจ็บ แต่วันนี้คงต้องขอถอนคำพูดใหม่เมื่อนิ้วมือนิ้วที่หนึ่งค่อยๆ ดันเข้ามาข้างในช้าๆ จนคุณจามิณหลับตาปี๋เพราะกลัว
แค่นิ้วก็ไม่ไหวจนเผลอกัดปากไอติมไปเบาๆ พอให้เจ็บ แต่ข้างในของไอติมมันแน่นจนบีบนิ้วกลางของเขา แม้จินจะใช้เจลหล่อลื่นช่วยแต่เหมือนมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเพราะมันก็ยังฝืดเพราะรัดแน่นเกินไปหรือเพราะไอติมเกร็ง โลมรอจนคุ้นแล้วถึงค่อยๆ เริ่มขยับ ไอติมรับปากไปแล้วว่าได้ ... ข่มใจว่าไม่เจ็บ ถ้าแค่นิ้วยังไม่ได้ ของจินจะไหวได้ไง
แต่แค่เพียงปลายนิ้วสัมผัสโดนจุดอะไรซักอย่าง ความรู้สึกแปลกก็พุ่งพล่าน อาการเหมือนขนจะลุก
“เดี๋ยว อ...อื้อ ตรงนั้น”
“ตรงไหนครับ”
“ตรงนั้.. อื้อ เสี”
“นี้เหรอ”
ตรงนี้มีอะไรที่ไอติมเอาแต่บิดแล้วก็คราง จินคิดว่าตัวเองน่าจะเจอจุดอ่อนของตัวแสบเข้าให้แล้ว ยิ่งวนนิ้วอยู่ตรงนั้นยังครางไม่หยุด น่ารักครับ แต่ยังบ่นว่าเจ็บๆ บ้างอยู่เลย จินลอบมองปฏิกิริยาของคนที่บิดเร้า กัดผ้าที่คว้ามาปิดคลุมร่างด้วยความเขินเพราะแฟนแกล้ง ซึ่งตัวเองก็คอยเอามือที่ว่างดึงออกอยู่เรื่อย
คุณจามิณเหมือนถูกจิณณ์แกล้งให้จะตายอยู่ร่อมร่อ ภาพในหัวของไอติมไม่มีอะไรนอกจากความขาวโพลนและความรู้สึกเจ็บปนเสียวที่ช่องทางด้านหลังถูกนิ้วรุกวน คุณคนดีของจิณณ์เกือบจะบอกทุกสิ่งอย่างที่รู้สึกตอนนี้แม้จะเขิน บิดเร้าเมื่อจินฟังและปฏิบัติตามอย่างเอาใจ เก็บความรู้สึกดีให้หมดในครั้งแรก เขาว่ามันน่าจะเป็นการเมคเลิฟที่จิณณ์ได้และจามิณได้ไปเต็มๆ
จินว่าพอใช้นิ้วแล้วไม่สะดวกจะขยับเข้าออก ไม่กล้าจะลองและเพิ่มจำนวนเพราะกลัวจะเจ็บซ้ำสองสามรอบ เลยค่อยๆ ถอนออกแล้วใช้ของจริงใส่เข้าไปเลยน่าจะลดเจ็บมากกว่า
คุณจามิณได้แต่นอนนิ่งๆ ดูจินชะโลมเจลที่เคยซื้อมาใช้กับของตัวเองที่ตั้งชูจนมันเป็นแท่ง อีกไม่ถึงนาที ขั้นตอนที่ 5 จะเริ่มขึ้น และมันกำลังจะเปลี่ยนความสัมพันธ์ให้ลึกซึ้งระหว่างเราไปตลอดกาล เมื่อจินโน้มทับลงมาอีกครั้งและใช้ตัวเองแยกขาเพื่อนำของรักไปจ่อเตรียมรอไว้ที่ช่องทาง เริ่มบดจูบเพื่อคลายกังวลอีกครั้งและอีกครั้ง ลดความเครียดของไอติมที่นอนหลับตาลงอีกครั้ง ไอติมก็ดูตื่นเต้น หายใจเข้าออกไม่เป็นจังหวะ เขารอจนกว่าจะพร้อม เล้าโล้มตั้งแต่ริมฝีปากจนเม็ดนุ่มสีชมพูสองข้าง ดูดเม้มจนมีเสียงแข่งกับเสียงคราง ก่อนจะละออกมาเพื่อดันของรักของตัวเองให้ค่อยๆ เข้าไปด้านใน พร้อมยลผลงานให้เต็มตา
“อ๊ะ...”
“เจ็บเหรอ เจ็บเหรอครับไอติม จินเอาออก...เอาออกมั้ยครับ” จินดูลนลานที่เห็นคิ้วดูขมวดยุ่ง หางตาปรากฎเม็ดน้ำสีใสข้างเดียว พาลเอาใจจะขาด “ถ้าเจ็บก็ไม่ต้องทำต่อแล้วนะ”
ถึงอารมณ์จะพล่านมากกว่า ขนาดเข้าไปได้ยังไม่สุดดีก็แทบจะเสร็จเพราะภายในของไอติมมันบีบรัดเพราะเจ้าตัวเจ็บจนเกร็ง เจ็บจนอยากจะร้องไห้ จินเห็นภาพนี้แล้วก็ใจแป้ว มองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกเจ็บจนใจจะขาด คุณจามิณส่ายหัวปฏิเสธ แม้จะเจ็บมาก แต่ถึงขนาดนี้แล้วก็ต้องการมันอยู่ดี
“ไม่ต้อง ต่อเลย ต่อเลยครับ”
ไอติมยังน่ารักและน่ารักตั้งแต่วันแรกจนกระทั่งวันที่เรากำลังจะเป็นของกันและกันตอนนี้ คลายคิ้วขมวดบนใบหน้ายามที่จินโน้มทับกายลงมาจูบที่ขมับชื้น ซับเหงื่อและความเจ็บ ไล่จูบจากขมับขยับมาตามกรอบหน้า หางตา แก้ม จนสูดดมดอมความหอมที่ซอกคออีกครั้ง มือหนาลูบหัวปลอบให้คลายกังวล ไอติมไม่รู้ว่าจินจะเจ็บมั้ยแต่เขาก็พยายามสุดๆ แล้วที่จะไม่เกร็งเอาตอนที่จินค่อยๆ เคลื่อนกายเข้ามาช้าๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ถึงจุดไหน พอยิ่งลึกเท่าไหร่ มันก็ยิ่งเสียดสี ไอติมหลุดเสียงทั้งอือทั้งฮือมา บังคับให้มันน้อยกว่าเก่าเดี๋ยวจินจะคิดว่าเจ็บแล้วจะไม่กล้าทำอีก แม้อาการเจ็บไม่ได้หายไปไหน แต่ก็พอจะผ่อนคลายไปได้เยอะกว่าทีแรก—จนกระทั่งสุดความยาวของจิน
จินโน้มกายทับตัวคุณจามิณ พร่ำกระซิบเอาแต่บอกว่าขอบคุณ—“ขอบคุณที่รักจินครับ” อยู่ที่ข้างหู เขาอยากจะบอกมันทุกวินาทีให้กับไอติมคนที่ไม่คิดจะยอมใครและดูจะไม่ชอบเขาจนเข้าเส้น คนที่จินไม่คิดว่าวันนี้จะมานอนสั่นอยู่ใต้ร่างพร้อมเสียงกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้เพราะเจ็บ จินทั้งลูบหัวทั้งพร่ำบอกทั้งขอบคุณทั้งขอโทษที่ทำให้เจ็บเพื่อให้อีกคนผ่อนลง ถึงนี่จะเป็นความเจ็บที่เจ้าตัวจะยอมให้เขาสร้างเอง แต่ถึงแบบนั่นก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี จินยังรู้สึกถึงความแน่นด้านใน ถ้าเขาจะขยับตอนนี้ ให้เดาว่ามันคงจะเจ็บมากพอดู เพราะมันแน่นจนไม่กล้าขยับเขยื้อนเลย
ใครบอกกันว่าใช้นิ้วช่วยก่อนแล้วมันจะง่ายขึ้น เขาก็ยังเห็นแฟนตัวเองนอนสั่นหงึกๆ เพราะเจ็บเหมือนเดิมอยู่ดี เจ็บซ้ำเจ็บซ้อนสองสามรอบ
“ขยับ ขยับเลย” ไอติมพูดอยู่ข้างหู จินที่ยังไม่ยอมละไปไหน เอาแต่ลูบหัวให้คลายเจ็บ ได้ยินเสียงก็ละใบหน้าขึ้นมามองแฟนตัวเองที่ดูจะหนักแน่นกับคำพูด น่ารัก ... ไอติมตอนนี้น่ารักยิ่งกว่าอะไรดี
“ไหวเหรอไอติม”
“ไม่เจ็บแล้วครับ ขยับเลย”
โกหกทั้งที่ยังคิ้วกลับมาขมวดแน่น ไม่ใช่แค่เจ็บ แต่ความเจ็บมันดันซ้อนความอึดอัด แต่ถ้าบอกว่าเจ็บจินต้องหยุดแน่ๆ “ขยับเลย ไม่เจ็บแล้ว มันอึดอัดมากกว่าครับ”
ถึงจินจะเป็นห่วงอยู่หน่อยๆ แต่สะโพกเบื้องล่างก็ดูจะไม่เข้าใจ สวนกระแทกเบาๆ แต่เล่นเอาไอติมร้องอั่กออกมาจนทำเอาเป็นห่วง แต่คุณจามิณก็พยักหน้าให้เป็นสัญญาณว่าโอเค คุณจิณณ์ก็เริ่มสอบสะโพกเข้าออกจนแปรความเจ็บเป็นความเสียวซ่านของทั้งคู่ ตามจำนวนแรงและความถี่
เสียงทุ้มหวานครางจนไม่ได้ภาษา ตัวขยับตามแรงกระแทก มองมุมนี้ไอติมไม่ได้อ้วนแต่ดูน่ารังแก ผิวขาวจนดูนุ่มเด้งสู้มือจริงๆ เขาลองแล้ว มือจับยึดที่หัวเข่าสองข้าง ยิ่งกระแทงแรกก็ยิ่งขยับแรง เส้นผมปลิวขยับตามไปด้วย แรงกระแทกดีไม่มีตกทำเอาคุณจามิณหอบจนหายใจไม่ทันอีกตามเคย —ก่อนคุณจิณณ์จะก้มลงไปผายปอด โลมเลียจุดอ่อนด้านบนอีกครั้ง พร้อมส่งแรงกระแทกเข้าอีกครั้ง
คุณจิณณ์ที่เก่งไปรอบด้านดูจะจับจุดเสียวภายในตัวแสบของตัวเองได้ไว น่าประทับใจในครั้งแรกของตัวเอง ซาวน์เช็คเสียงได้จากเสียงทุ้มหวานที่บ้างก็เอาไว้ด่า บ้างก็เอาไว้บอกรักบ้าง เพิ่งจะรู้เอาว่าตอนครางมันก็เพราะดีเหมือนกัน ยิ่งเน้นกระแทกไปตรงจุดนั้น สีหน้าก็แสดงถึงความเสียวจนอารมณ์เขาพุ่งทะลุหลอด
พอเข้าจังหวะกันได้ซักพัก คุณจิณ์ก็จัดการพักยกสักครู่แล้วจัดท่าจัดทางให้ตัวแสบคุกเข่าคลานก่อนตัวเองจะโน้มลงซ้อนตัวแล้วสวนของรักตัวเองเข้าไปด้านในอีกครั้ง ท่าพื้นฐานแต่ครั้งเดียวถึงจุดเสียวจนอีกคนตัวแอ่น ยิ่งปลายนิ้วซนเขี่ยนิ้ววนแกล้งที่เม็ดไตสีชมพู จมูกก็วนเวียนอยู่ที่ซอกคอ ส่วนอีกมือที่ว่างก็หนีไปซนเล่นอยู่แถวจามิณน้อย ทั้งชักทั้งรูดให้มันสวนกับจังหวะสะโพกตัวเองที่ทำหน้าที่ดีไม่หยุด แรกๆ ไอติมคิดว่าตัวเองก็ไหวดีแต่สุดท้ายก็ล้า ทิ้งตัวเอาหน้าอัดผ้าห่มไม่รู้หายใจออกรึเปล่า สลับเสียงครางทั้งคู่ค่อนไปทางคุณจามิณมากกว่าเพราะโดนโจมตีรอบด้าน ทั้งคอ ทั้งหน้าอก ทั้งด้านล่าง และด้านหลัง ก่อนจะโดนแกล้งให้อึดอัดด้วยการปล่อยทิ้งไว้แบบนั้นทั้งที่มันยังบวมเปล่ง แกล้งคนดื้อ รวบมืออีกคนที่พยายามจะเข้าไปช่วยตัวเองมาไขว้หลังไว้ ส่วนตัวเองก็สวนสะโพกไม่ยั้ง
“จินอย่าแกล้ง...ฮือ มันอึดอัด”
พอแบบนี้ล่ะไม่เก่งอยากที่เคยพูดไว้นัก ทำเสียงออดอ้อนน่ารักน่าแกล้งดีไม่หยอก อยากจะรอให้เสร็จพร้อมกันหรอก พอใกล้จะถึงแล้วเลยอาสาเข้าไปช่วยทั้งชักทั้งรูดอีกทีจนทั้งข้างนอกและข้างในมันปล่อยออกมาเกือบจะไล่เลี่ยกันพอดิบดี เลอะเทอะพอกันทั้งคู่ ของที่เพิ่งเสร็จใหม่ไหลย้อนมาที่ขา
มองสภาพตัวแสบทั้งหอบจนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทิ้งตัวเองหงายลงมาทับแขนแฟนตัวเองที่นอนรับอยู่ หอบหายใจแข่งกันทั้งคู่ คุณจามิณทำหน้าที่ได้ดีในครั้งแรกวันแรก ถึงจะไม่ได้เล่นท่ามากเพราะยังกล้าๆ กลัวๆ จะเจ็บ เขาเป็นแค่คนเสียบไม่รู้หรอก แต่ขั้นตอนที่ 5 ก็ผ่านพ้นมันไปได้ด้วยสภาพคนเหนื่อยที่ไม่ยอมลุกหันหน้ามาคุยตัวเองซักที สุดท้ายคุณจิณณ์ก็ต้องจัดการพลิกให้มานอนมองหน้าคุยกันดีดี
“มีความสุขมั้ย”
“อื้อ”
“ใจเต้นแรงอีกหรือเปล่าครับ”
คนเจ้าเล่ห์วางมือไว้บนอกฝั่งซ้ายเพื่อหาคำตอบ ตำแหน่งนิ้วมือตรงกับสิ่งที่ไวต่อความรู้สึก “จินอย่าทะลึ่งครับ!! ไม่เอาแล้ว”
“ไม่เอาแล้วครับ เหนื่อยก็นอนเถอะครับคนเก่ง เดี๋ยวจินเช็ดตัวให้”
แล้วคุณจามิณก็นอนหลับลงทั้งที่ล่อนจ้อนรอแฟนตัวเองทำหน้าที่ให้ มาถึงขั้นนี้คงไม่มีอะไรจะต้องกลัวจินเว้นแต่อยู่ดีดีจะปลุกเขาขึ้นมาแล้วเริ่มใหม่อีกครั้ง ตอนนั้นจามิณคงตายแน่ๆ
บอกเลยตอนนี้จิณณ์หลงไอติมจนไม่รู้จะหาทางออกตรงไหน แต่ถึงรู้ว่าทางออกอยู่ไหนก็ไม่เดินออกไปอยู่ดี ระหว่างหาผ้าก็เหลือบตามองดูความว่างเปล่าสีขาวอมชมพูที่หลับไม่กระดิก ถึงจะยืนยันด้วยความโล่งโจ้งบนตัวเองแล้วว่าเมื่อกี้เราทำอะไรกันแต่ก็อยากจะมองมัน และอยากจะถ่ายรูปเก็บไว้แต่คงไม่ต้อง จินผู้เชี่ยวชาญจากการเช็ดตัวยกกะละมังใบเล็กพร้อมผ้าผืนเดียวกันกับที่ไอติมใช้เช็ดตัวเขาตอนเป็นไข้ ถือออกมาวางมันลงบนเตียงก่อนจะเริ่มไล่เช็ดทำความสะอาดทั้งคราบเหงื่อ ทั้งน้ำลาย ทั้งน้ำอะไรต่อมีอะไรบนตัวนิ่ม โดยเฉพาะคราบสีขาวขุ่นที่ไหลย้อนออกมาจากตรงส่วนนั้น ต่อจากตรงนี้สาบานว่าไม่ได้แกล้ง คิ้วขมวดยุ่งเพราะรำคาญส่วนล่างที่กำลังถูกลุกล้ำ กวาดเพื่อเคลียร์ความสะอาด คุณจิณณ์ดูแลแฟนตัวเองหมดจดเท่าที่ทำได้ก่อนจะพาตัวเองไปจัดการชำระคราบขี้เหงื่อของตัวเองบ้าง ก่อนจะเดินล่อนจ้อนออกมาเหมือนกันแล้วจบลงบนเตียง จิณณ์อ้าแขนกอดกันแบบแนบเนื้อ ไม่ลืมจูบลงที่หน้าผากตัวแสบที่นอนไม่รู้เรื่อง ถ้าพรุ่งนี้เป็นหวัดทั้งคู่ก็ไม่ต้องโทษใคร วันนี้ตอนเย็นว่าจะไปเดินเล่นก็ไม่ต้องไปแล้ว
นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะทำแบบนี้ เพราะอยากให้ที่นี่เป็นที่ที่จินจะขอฝากคำปฏิญาณตัวเองไว้—ที่บอสตัน
เพราะหลังจากนี้รอให้ถึงเวลาของมันจริงๆ จะดีกว่า เขารอได้
ส่วนไฟลท์บินคืนวันพรุ่งนี้ถ้าขอเลื่อนไปอีกซักสามสี่วันจะดีมั้ย
จินไม่รู้หรอกว่าเจ็บแบบไหน ก็เขาเป็นแค่คนเสียบ จะไปเจ็บเท่าคนโดนอย่างแฟนเขาได้ไง
Good Bye Boston
-JIN-
Talk: ........................ /ร้องไห้ ลูกออกเรือนแล้ว
เกียดพี่จิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เกียดพี่จิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น